Wat hangt er bij jou in huis?

De jaarvergadering over 2014 met als thema ‘eigen werk van leden van de kunstkring’ in galerie Kokon was een groot succes. Dit riep bij het bestuur de vraag op wat de leden van de kunstkring zelf aan de muur hebben hangen en waarom juist dat werk. Onder welke omstandigheden is het gekocht en waarom is/was het een favoriet kunstwerk? Hieronder de 'ontboezemingen' van onze leden.
Wil je een bijdrage leveren aan deze rubriek neem dan contact op met Marij Schoonen marijschoonen@hetnet.nl

 

 

Wat hangt er bij mij aan de muur?
In 2006 was er een verkooptentoonstelling in het De Pont voor het monument tegen zinloos geweld. Ik had me ook ingeschreven voor twee mogelijkheden. Tot mijn verrassing werd dit schilderijtje op papier aan mij toegewezen. Ik had het uitgekozen op de kleurexplosie. Ondanks het grote zwarte stuk sprak mij het erg aan. Het is niet zo groot, zo’n 15 bij 25 cm en het is gemaakt door Koen Delaere. Het is gemaakt met balpen, olieverf, spuitlak op papier. Ik houd sowieso veel van kleur, ook de schilderijen die ik zelf schilder hebben vaak veel kleur. Ik heb het werk in laten inlijsten en het hangt nu bij mij. Ik kijk er altijd met plezier naar.
Marie-Louise Elias

 

Bij mij hangt er van alles aan de muur
Maar voor de presentatie aan  Kunstkring De Opening kies ik voor een werk van Rudi Klumpkens. Rudi is een Tilburgse kunstenaar die heel erg goed met een fotocamera overweg weg kan. Ik heb op twee exposities zijn foto’s kunnen aanschouwen. Hij heeft een goed oog voor details en vlakvulling. Opvallend vind ik dat Rudi fotografeert in een zachte kleurzetting en dat hij soms refereert aan stijlen in de schilderkunst of aan concrete schilders. Het aardige is dat door de zachte kleurstelling de foto’s op het eerste gezicht op schilderijen lijken. Rudi heeft een detailfoto gemaakt van takken en bladeren van een boom in het Wilhelminapark. De compositie en de afdruk zijn zo gemaakt dat het lijkt alsof je naar een schilderij kijkt van een schilder die van het pointillisme houdt.
De foto die ik hier laat zien heet heel toepasselijk ‘De Pont’. Het is een fragment van het voorste deel van het café. Opmerkelijk zijn de kleuren, die erg doen denken aan de schilderijen van Anton Henning. Nu is dat niet zo verwonderlijk want het interieur van dit cafégedeelte is gemaakt door Henning. Maar er is wel een opvallend detail op de foto dat lijkt op een ‘trompe l’oeil’. Dit past Henning wel eens toe in zijn schilderijen. Zo heeft Henning een schilderij van een interieur (no. 93, in het bezit van De Pont) waarbij het lijkt of de fauteuil en de tafel opgaan in hun omgeving. En wat doet Rudi op de foto? Het lijkt alsof de achterste stoel opgelost is in de wand, alsof het silhouet van de stoel zichtbaar is omdat de wand niet volledig beschilderd is. Ik vind het een grappig toeval, en daarom hangt deze foto bij mij aan de muur.
Lambert Elshout

 

 

Wat hangt er nog meer aan de muur bij Marij Schoonen?
Twee houtdruksneden van Werner Monen uit 1976. De twee werken hebben veel zeg-gingskracht voor mij. Zij hangen boven de tafel waar ik mijn krantje lees en daarbij soms van me afkijk om een en ander te laten bezinken en mijn afweging maak: “wat vind ik ervan?”
Je ziet een blanke vrouw en een donkere man, beiden schaars gekleed, de man biedt de vrouw een pil aan, die zij in eerste instantie afwijst.
Bij nader inzien lijkt zij haar afwegingen te maken, hij kijkt of zij hem inneemt. Wat is er mooier dan een vrouw die haar eigen afwegingen maakt!
Marij Schoonen


 

 

 

Wat hangt er aan de muur bij Willy de Lange en Kiek Boelaars?
Schilderij van gevouwen papierstroken, gemaakt door Marianne de Jong, kunstenares uit Goirle. Wat mij (Willy) zo aanspreekt in het werk van Marianne de Jong is dat zij materiaal gebruikt wat zij vindt in de natuur, bij het afval van bedrijven en op de sloop. Zij recyclet de gevonden voorwerpen tot kunstvormen. Met eindeloos geduld heeft Marianne papierstroken gesneden, verstevigd, aan elkaar geniet en op het doek gespannen. De nietjes glinsteren, de eindjes van de papierstroken springen uit het werk.
Dit schilderij heb ik in 2014 gekocht bij een expositie in de Steenfabriek in Gilze. Steeds weer opnieuw vertelt dit werk mij een ander verhaal, afhankelijk natuurlijk van hoe ik mij voel, maar in het bijzonder door de steeds veranderende lichtinval. Zon en de bewegende schaduw van de bladeren van de boom in de buurt lichten steeds weer een ander stuk van dit werk op.
Dit werk markeert mijn afscheid van mijn betaalde werkzaamheden naar pensionering: deels een cadeau van mijn werkgever, deels een cadeau van mijzelf. Ik sloot een periode af en stond aan het begin van een nieuwe levensfase. Hoe mooier kan dit werk met steeds weer nieuwe verhalen en losse eindjes een symbool voor deze start zijn.
Willy de Lange

 

 

 

 

Wat hangt er aan de muur bij... Ton Mutsaersr?
De basis voor mijn belangstelling voor sculpturen in metaal werd gelegd tijdens een bezoek aan de Zadkine tentoonstelling in het Dinghuis in Deurne (maart 1967). Een buitengewone ervaring vanwege de kracht en oprechtheid van de objecten die ik decennia later ook waarnam in het werk van Maria van Gerwen in haar galerie in Zaltbommel.
Ossip Zadkine (1890-1967), een van de eersten die ’open gaten’ opneemt in zijn composities waardoor het ruimtelijke karakter van de compositie versterkt wordt, “…was bezig met een zoektocht naar een strenge opbouw van de vorm, op zoek ook naar zichzelf, -ondergedompeld in vrijheid na zijn vreselijke Russische periode. Hij heeft een stijlontwikkeling ondergaan die begint met een kubistisch, aan Picasso verwant realisme van vreugde en genot en van intens verdriet: (een niet te stillen heimwee naar zijn tijd van ná Rusland en Amerika).
Bij werken in metaal zocht hij nieuwe uit-drukkingsmogelijkheden in het open laten van vormen”: - citaat uit de expositie catalogus in het Dinghuis-. De KRACHT en OPRECHTHEID van zijn beelden beroert mij.
Jaren na mijn kennismaking met het werk van Zadkine bezocht ik een tentoonstelling van Maria van Gerwen (1951). Ook zij wil meer ruimte, meer openheid in de vorm creëren. Zij stelt zich de vraag wat openheid doet met een beeld. Ik ervaar dat door meer openheid de beelden lichter worden of ’helderder’ opgaan in de ruimte.
Opnieuw werd ik geprikkeld en geactiveerd. Ik bespeurde dat de complexiteit en het benoemen van mijn zich ontwikkelende vrije gevoel tot uitdrukking kwam in haar werk. Die expressiviteit wilde ik vatten…, wilde ik ’vieren’. Met de aanschaf van de Open Figuur ’Brons’ vond ik de herkenning.
Ton Mutsaers

 


Ossip Zadkine, De Intimiteit (1950)
Collectie MMK Arnhem
 
Maria van Gerwen, Open Figuur ‘Brons’ (2001)

 

 

 

 

Wat hangt er aan de muur bij... André Meijer?
Toen ik de vraag kreeg iets te vertellen over ‘bij mij aan de muur’, gingen mijn gedachten meteen uit naar het eerste kunstwerk dat wij kochten, ergens eind jaren tachtig meen ik.
Het is een groot (100x125 cm) acrylschilderij van beeldend kunstenaar Jan Biessen (Bergeijk) met de titel ‘De Vaandeldrager’, gekocht bij de toenmalige Galerie Lambèr in Valkenswaard. Die galerie bestaat niet meer maar Jan Biessen schildert nog steeds en heeft sinds 2014 een eigen galerie, in Bergeijk. We kochten dit schilderij met een belofte aan onszelf: iedere keer als we een grote uitgave aan, in of om het huis gaan doen, gaan we ook een kunstwerk aanschaffen. Een eigen soort ‘Percentageregeling beeldende kunst’ dus. En dat hebben we sindsdien redelijk volgehouden. Niet alleen met dingen aan de muur, maar ook met kunst op de vloer, op de piano en in de tuin.
Een tweede reden om juist nu deze vaandeldrager te noemen is de recente aankoop van ‘De Vaandeldrager’ van Rembrandt door de Staat der Nederlanden. 175 miljoen euro‘s mocht dat kosten. Nou, als je het mij vraagt heb ik liever de Vaandeldrager van Jan Biessen aan de muur. En dat voor pak weg 1750 guldens toen! En vraag mij niet wat ik van die 175 miljoen van nu vind, het laat zich raden. Een Rembrandt is mooi, maar niet meteen mijn ding.
De laatste aanschaf binnen de eigen ‘percentageregeling’ is een klein (34x36 cm) kleurrijk werk van Ien Lucas, gekocht tijdens haar expositie in Park in 2019. Het werk past goed bij eenzelfde soort werk van haar dat ik al eerder elders kocht Ze hangen samen prima in de hal bij de trap omhoog. Ik ben er nog steeds erg blij mee.
En als ik nu, voor deze gelegenheid, beide keuzes - de eerste en de laatste twee - met elkaar vergelijk, dan zie ik dat de voorkeur voor vrolijke kleuren met het verstrijken der jaren niet is verdwenen. Gelukkig maar! En houden zo!
André Meijer

 


De Vaandeldrager

 

 

 

 

Wat hangt er aan de muur bij... Els Botermans?
Ik vond het een leuke vraag die ik kreeg om iets in deze rubriek te schrijven. Want kunst betekent, veel voor mij. Ik bezoek veel tentoonstellingen in musea, maar zie ook veel kunst op speciale plaatsen, leegstaande fabrieken, loodsen, kerken. Ik heb een voorkeur voor moderne kunst, maar kan ook ontroerd raken door een prachtige anonieme middeleeuwse afbeelding. Het valt dus niet onder een noemer te vatten waar mijn liefde voor kunst naar uit gaat.
Het begon allemaal met een beeld van Wilhelm Lehmbruck dat ik begin jaren '80 zag in het SMAK in Gent. Ik schrok ervan zo dichtbij kwam het beeld. We hebben later zijn museum in Duisburg bezocht, maar het is vooral dat ene beeld waar ik zo van houd. Omdat ik zelf lang heb gebeeldhouwd, valt mijn oog daar vaak op. Een van mijn favoriete beeldhouwers is de Vlaming, Johan Tahon, vooral zijn monniken zijn prachtig. Vormgegeven in gips, mis-schien wel door zijn kwetsbaarheid, wat een beeld extra uitdrukking geeft. Maar laat ik me beperken tot wat er bij ons aan de muur hangt en dat is veel, onder andere een groot werk van Pieter Klazen, geboren in Tilburg 1949. Ik kreeg het na het overlijden van mijn zus, ruim 20 jaar geleden. Ze heeft er een korte tijd van kunnen genieten, het hing in de achterkamer tegenover haar ziekbed. Als de zon daar binnenviel, weerkaatste het licht tegen de felle kleuren van de olieverf, geel, groen, wat blauw en oranje. De hele kamer straalt zei ze, en zij ook. Dit schilderij is voor mij dus altijd onlosmakelijk verbonden met haar, met haar ogen, met de troost die het haar gaf en is daarom van onschatbare waarde.
Kunst heeft veel thema’s en uitingsvormen, maar ik houd vooral van kunst die wat bij me teweegbrengt, die reflecteert op iets in mij, iets dieps, iets wat zich niet laat uitleggen en dat is magie.
Els Botermans

 

 

 

 

Wat hangt er aan de muur bij... Gerrie Peeterman?
Jan Spit no595 KS 1967
De Hard-edge kunst van de begin jaren ‘60 was gerelateerd aan de Op-art, Abstract expressionisme, Colorfield painting en Geometrische abstractie, harde hoeken, kleurvlakken en kleurrijk. Kunstenaars als Barnett Newman, Elsworth Kelly en Frank Stella, maakten dit werk destijds.
Als reactie hierop kwam Jan Spit in 1967 met gespoten schilderijen en later ook objecten die hij Soft-O-Matics noemde. Ze zijn gespoten met componentenverf die speciaal gemengd moest worden met kleurpoeders, zo kon ook de fluorescerende kleur gemaakt worden. Dit tweedimensio-nale schilderij krijgt ook door zijn speciale vorm een drie-dimensionaal karakter. Het werk is destijds ingezonden voor de Koninklijke Subsidie. Vandaar de titel, een andere ken ik niet. Ik kreeg het in 1970 voor mijn verjaardag.
Jaren stond het vergeten op zolder. Er was altijd weer re-center werk voorhanden.
Pas na zijn overlijden in 2006, vond ik het weer op zolder. Het hang nu al weer jaren bij mij aan de muur. Zeker een blikvanger.
Gerrie Peeterman

 

 

 

 

 

Wat hangt er aan de muur bij... Cees Den Teuling?
Kunstwerk bij ons aan de muur
Dit is gekocht in een kunsthandel in Dwingelo. We hebben het gekocht om de kleuren en de sierlijke lijnvorming. Het is een gebakken tegeltableau, met een afbeelding uit de Art-Deco periode. Het is gemaakt in England en uitgevoerd in de majolica techniek. Majolica is met tinglazuur bedekt aardewerk, het werd populair in de 19de eeuw.
Cees Den Teuling

 


 

 

 

 

Wat staat er in huis bij Jef Costenoble en Annie van Vugt?
Wij hebben vijf en twintig jaar geleden vanuit de Kunstuitleen een beeld gekocht van Maria Glandorf (afbeelding 1). Dat was om het begin van onze relatie te vieren. Ik vond het toen een beeldje wat precies uitdrukte wat ik toen voelde: het beschermende van de mannelijke figuur en het vertrouwde van de vrouw. Vijf jaar later kwamen wij hetzelfde beeld weer tegen, ‘Beeld 4 en 5 mei Holendrecht’, op het Niftrikhof in Amsterdam en namen wij aan dat dat het originele beeld was. Nu, nadat wij gevraagd waren een bijdrage voor deze rubriek te schrijven, is dat een verrassing gebleken. Het beeld blijkt daar geplaatst te zijn ter gelegenheid van 4 en 5 mei in 1983 en de maakster, Maria Glandorf, koos voor de strijd tussen verschillende denkbeelden. Zij symboliseerde dit door tegengestelde figuren tegenover elkaar te plaatsen. De een is licht en vol beweging, de ander star en zwaar (afbeelding 2). De vormen werken voortdurend op elkaar in, terwijl ze ook los van elkaar staan. Het verbeeldt de nimmer aflatende spanning tussen mensen en machten. Het was helemaal geen versie van hetzelfde beeld, ook al lijkt het er sterk op. Ons beeld blijkt origineel. De kunstenaar ‘herontdekt’ door deze rubriek!
Annie van Vugt


Afbeelding 1 Afbeelding 2

 

 

 

 

Wat hangt er nog meer aan de muur bij Marius de Jong?
Na vele jaren tentoonstellingen te hebben georganiseerd besloten de heer en mevrouw Van Dusseldorp te stoppen. Zij organiseerden nog eenmaal een prachtige tentoonstelling met werken van kunstenaars die men bij hen vaak tegenkwam. Op de dag van de sluiting fietste ik er nog even langs om een laatste glimp op te vangen van al het moois dat daar hing en mijn oog viel op een mooi klein kleurrijk werkje van de ons allemaal bekende en gewaardeerde Reinoud van Vugt. (Een vroegere overbuurman van mij). Dit kleurrijke kleine werkje hangt nu bij mij aan de muur te pronken. Elke dag.
Marius de Jong

 

 

 
 

Wat hangt er aan de muur bij... Marja van Reijen
Bij mij hangt aan de muur een klein metalen wolkje van Cecilia Vissers. Ik had ooit werk van haar gezien in regionale expositieruimten. Maar toen haar werk in de Verdieping in Veldhoven hing viel ik voor dit wolkje. Later had ze nog een hele mooie expositie in Element in Waalre waar haar eerste boek werd gepresenteerd.
Een prachtig in zwart linnen gebonden boek en cassette waarin het wolkje lag. Zo kwam ze het bij me brengen. Cecilia behoort tot de minimalisten. Less is more. Haar werk is zo tot het uiterste teruggebracht en dat verhoogt alleen maar de spanning. De onderwerpen zijn vaak gerelateerd aan vormen in de natuur. Ze heeft over de hele wereld tentoongesteld: Amerika, in meerdere steden, in Duitsland en Zwitserland en ook in Nederland in veel galeries en zij heeft ook veel publicaties gehad. Haar website is:
www.ceciliavissers.com
Marja van Reijen

 


 

 

 

 

Wat staat er in huis bij Jef Costenoble en Annie van Vugt?
Wij hebben vijf en twintig jaar geleden vanuit de Kunstuitleen een beeld gekocht van Maria Glandorf (afbeelding 1). Dat was om het begin van onze relatie te vieren. Ik vond het toen een beeldje wat precies uitdrukte wat ik toen voelde: het beschermende van de mannelijke figuur en het vertrouwde van de vrouw. Vijf jaar later kwamen wij hetzelfde beeld weer tegen, ‘Beeld 4 en 5 mei Holendrecht’, op het Niftrikhof in Amsterdam en namen wij aan dat dat het originele beeld was. Nu, nadat wij gevraagd waren een bijdrage voor deze rubriek te schrijven, is dat een verrassing gebleken. Het beeld blijkt daar geplaatst te zijn ter gelegenheid van 4 en 5 mei in 1983 en de maakster, Maria Glandorf, koos voor de strijd tussen verschillende denkbeelden. Zij symboliseerde dit door tegengestelde figuren tegenover elkaar te plaatsen. De een is licht en vol beweging, de ander star en zwaar (afbeelding 2). De vormen werken voortdurend op elkaar in, terwijl ze ook los van elkaar staan. Het verbeeldt de nimmer aflatende spanning tussen mensen en machten. Het was helemaal geen versie van hetzelfde beeld, ook al lijkt het er sterk op. Ons beeld blijkt origineel. De kunstenaar ‘herontdekt’ door deze rubriek!
Annie van Vugt


Afbeelding 1 Afbeelding 2

 

 

 

 

Wat hangt er nog meer aan de muur bij Marius de Jong?
Na vele jaren tentoonstellingen te hebben georganiseerd besloten de heer en mevrouw Van Dusseldorp te stoppen. Zij organiseerden nog eenmaal een prachtige tentoonstelling met werken van kunstenaars die men bij hen vaak tegenkwam. Op de dag van de sluiting fietste ik er nog even langs om een laatste glimp op te vangen van al het moois dat daar hing en mijn oog viel op een mooi klein kleurrijk werkje van de ons allemaal bekende en gewaardeerde Reinoud van Vugt. (Een vroegere overbuurman van mij). Dit kleurrijke kleine werkje hangt nu bij mij aan de muur te pronken. Elke dag.
Marius de Jong

 

 

 

 

'Wat hangt er aan de muur bij Annemarie Boin?
Limited Edition’ (2016) is de naam van dit werk van Linda Arts dat bij mij in de keuken hangt. Het is een irisdruk op een heldere acrylplaat, formaat 32x31cm. Voor degenen die niet bekend zijn met de irisdruk: twee kleuren inkt worden gemengd tijdens het drukken. Er verschijnt dan een soort regenboog van wit naar grijs naar zwart.
Dit werk is heel fascinerend om naar te kijken en het verveelt nooit. De ene keer vallen de vele grijs-tonen op, die zo kenmerkend zijn voor haar werk. Er verschijnt dan een soort regenboog van wit naar grijs naar zwart. De andere keer trek je in gedachten de lijnen door en zie je een oneindige ruimte voor je verschijnen. Of de zon schijnt en de zwarte rechthoeken werpen een schaduw op de muur, waardoor de vlakken spelen met het licht. Het lijkt een eenvoudig beeld, maar het is eigenlijk heel complex. Het lijkt een strak uitgevoerd en mechanisch werk, maar van dichtbij zie je allerlei kleine oneffenheden ontstaan bij het drukken.
Hoe ik eraan kom? Ik kocht het toen het werd aangeboden om haar boek ‘Lux’ te financieren. Ik kom al jaren op vrijdagmiddag naar de grafiekcursus van Linda. Op die manier heb ik gezien hoe haar werk zich heeft ontwikkeld. Van eenvoudige zeefdrukken in horizontale lijnen, altijd in vele nuances van zwart naar wit, naar complexe grote werken, op schilderijen en muren. Steeds net even anders. Maar altijd direct herkenbaar als een werk van Linda. Met altijd dat licht erin, dat kan oplichten in weer een ander licht. Het licht in je keuken bijvoorbeeld.
Annemarie Boin

     

 

 

 
 

Een kijkje in de huiskamer van Beatrijs van der Weijden
Aan mijn muur heb ik een hele grote foto hangen van Stephan Vanfleteren. Een aantal jaren geleden gekocht bij een expositie bij van Dusseldorp. Een foto waar ik iedere keer goede zin van krijg. De afgebeelde man is stokoud en zijn ogen zijn nauwelijks zichtbaar achter de grote brillenglazen. Het is niet duidelijk of hij glimlacht maar hij lijkt je wijs en gemoedelijk aan te kijken. Zijn magere bovenlijf lijkt gebeeldhouwd. De meesten zullen de foto kennen van de kaft van het prachtige boek 'Congo' van David van Reybroeck. De gefotografeerde Congolese man heet Etienne Nkasi, geboren in 1882 (hij beweert in 1882 te zijn geboren) en gestorven in 2010. Een man die door zijn hele lange leven heel veel te vertellen had.
De Belg Vanfleteren is gespecialiseerd in zwart-wit portretten en langdurige reportages in binnen– en buitenland. Hij fotografeert met weinig scherptediepte, maar wat scherp is, is dan ook haarscherp. Vorig jaar ben ik naar de expositie in Charleroi geweest waar zijn laatste project werd getoond in Musée de la Photographie in Charleroi (B). Een museum dat voor fotografieliefhebbers zeker de moeite waard is. Met zijn project ‘Charleroi, il est clair que le gris est noir’ wilde hij ‘het oude testament van het socialistische Charleroi’ fotograferen. Een grauwe stad gevangen in prachtige foto’s.
Beatrijs van der Weijden

     

 

 
 

Een kijkje in de huiskamer van Ans de Beer
Deze prachtige! foto (94 bij 62 cm) hangt bij mij aan de muur, boven de bank. Bij een grote kringloopwinkel in de Ceramstraat was ik op zoek naar een jas. Naast de jassen stond een hoog rek vol met schoenen, ook heel leuk. Aangekomen bij de hoogste plank... jawel hoor, daar hing de foto hoog aan de muur in deze enorme fabriekshal. "Nee, die is niet te koop"... hij zag mijn teleurstelling kennelijk.
"Hij is van een medewerker hier en die is er morgen, je kunt het altijd vragen".
In 2014 was er een expositie in het Joods Historisch Museum in Amsterdam van Howard Greenberg, groot verzamelaar van Iconische zwart-wit foto's uit de vorige eeuw. Naast deze foto van Ruth Orkin hingen ook foto’s van bekende van andere fotografen als Henri Cartier-Bresson en Dorethea Lange.
Dus de volgende ochtend gebeld, "ja hoor, die wil ik wel verkopen!!!!!! Voor € 10.00 ingelijst en wel. Met buurman en auto de foto opgehaald en zó blij met mijn -aankoop-. De foto is nauwelijks in scene gezet, de enige opdracht die de mannen kregen was: volg deze vrouw wanneer ze langs loopt richting de camera
Ans de Beer

     

 

Ninalee Craig, hier 83, jaar met dezelfde sjaal als op de foto hierboven enn naast haar.
Inmiddels is zij 89 jaar
.

 

 
 

Wat hangt en thuis bij Adly Lamers
Dit is een werk uit 1976 van de graficus Werner Moonen. Het is een houtdruk, waarschijnlijk triplex. Ik heb er lang over gepuzzeld hoe hij deze druk gemaakt heeft. De vrouwfiguur is niet over het blauw heen gedrukt, dan zouden de kleuren niet zo helder gebleven zijn. Dus uitgespaard of afgedekt bij de eerste druk. En hoe heeft hij daarna die zwarte lijnen erop gekregen? Een houtdruk is een hoogdruk, geen diepdruk. Het blijft een puzzel voor mij. Jammer genoeg kan ik het hem niet meer vragen want hij is enige jaren geleden overleden. Ik heb zo'n 10 jaar grafiekcursussen bij Werner gevolgd en ik weet dat hij heel veel technische kennis (druktechnieken) had en kennis over het materiaal (olie, pigmenten en drukinkten). Veel afgestudeerde academiestudenten kwamen bij hem de lacunes aan deze kennis aanvullen.
Adly Lamers

     

 

 
 

Dit keer hangt het niet aan de muur, maar staat het op de kast van Marion Meijer
D de Juwelendoos. Een keramisch werk van beeldend kunstenaar en vormgever Manita Kieft. Ze is afgestudeerd aan Academie Sint Joost en de Designacademy in Eindhoven. Manita Kieft combineert haar keramisch werk met fotografie, die als transfer op het werk worden aangebracht. De afbeeldingen zijn een herkenbare werkelijkheid maar door combinaties te maken, met in dit geval een trommel/doos, raken ze hun specifieke betekenis kwijt en wordt het een ander verhaal.
We kochten dit werk indertijd bij de Kunstuitleen, wat nog wat reuring gaf want later bleek het werk niet te verkocht te mogen worden. Maar toen stond het al lang en breed op onze kast. Waarom dit werk aangeschaft? Eigenlijk vooral vanwege het esthetische genoegen. Het robuuste van de vorm in combinatie met het elegante van de versiering. Maar ook de derde dimensie die een sculptuur biedt boven een tweedimensionaal werk. Je kunt er om heen lopen of het draaien. De derde dimensie biedt steeds weer een ander perspectief, een visuele herbezinning. Het is in de loop van de tijd ook een juwelendoos geworden in de letterlijke zin van het woord. Briefjes, foto's, dingetjes, vonden er een veilige bergplaats. 'Juwelen' die soms meer waard zijn dan goud.
Marion Meijer

     

 

 

Twee schilderijen van Arthur van Leeuwen bij Johanna Kleipool
Arthur wilde in 1998 een workshop bij mij doen. Hij vertelde me dat hij schilder was, waarop ik hem zei dat hij gratis mocht deelnemen als hij na afloop van de workshop een schilderijtje voor me maakte dat geïnspireerd was op wat hij had geleerd.
Na verloop van een paar weken belde hij me op en kwam naar mijn huis met twee grote schilderijen waarvan ik er eentje mocht kiezen. Ik had een klein schilderijtje verwacht, maar ik mocht kiezen uit twee grote schilderijen (80 x 100 cm), waar ik op slag verliefd op werd en waarvan ik het gevoel had dat ze bij elkaar moesten blijven. Dus bood ik Arthur aan om het tweede schilderij van hem te kopen. Ze zijn al 18 jaar bij mij en iedere dag dat ik thuis ben geniet ik ervan.
Op www.arthurvanleeuwen.com is meer werk van Arthur van Leeuwen te zien.
Johanna Kleipool

 
      

 

 
 

Een schilderij met een verhaal!
Jaren geleden kocht ik op een vide grenier in Frankrijk voor € 10,- dit schilderijtje: een puberjongen in blauw pak met korte broek, hij lijkt te zitten mijmeren. Het is een schilderij op paneel met het jaartal 1943. De schilder is van Belgische origine: Vandekerkhove 1894-1986.
Vandekerkhove volgde zijn eerste schilderlessen in het Belgische Tielt. Per hondenkar vertrok hij in 1913 naar Parijs, in die tijd dé stad van de nieuwe ontwikkelingen op het gebied van de kunst. In 1914 werd hij door het Belgische leger opgeroepen en te werk gesteld als tekenaar achter de vijandelijke linies. Hij maakte grote langwerpige tekeningen, om aan te duiden waar de Duitse vijand zich bevond. In 1916 had Vandekerkhove geluk bij een ongeluk, hij werd gewond afgevoerd naar Parijs. In Parijs volgde hij drie jaar Ecole des Baeux Arts. Nadien vestigde hij zich in Brussel als kunstschilder en als fotograaf.
Eens per hondenkar vertrokken keerde hij weer terug naar zijn geboortestreek, maar nu per chique voiture waarover toen alleen de notabelen konden beschikken. Voor dit schilderij zat in 1943 zoon Joost model. Vandekerkhove werkte ook als decorschilder bij het theater van Brugge, waar hij zelf woonde in het historische pand Den Helm (bestaat nog). Dit verhaal over de schilder en zijn schilderij heb ik opgetekend uit de mond van zijn kleindochter die mij dit juweeltje verkocht. Voor haar zat nonkel Joost model. Het schilderij straalt voor mij een ouderwetse rust uit, een tijd waarin mijmeren nog heel gewoon was.
Marij Schoonen

 

 

 

 
 
Wat hangt er thuis bij Marius de Jong
Af en toe heb ik oprispingen gehad om wat schilderijen te kopen. In een opwelling heb ik al vele jaren geleden een drietal zeefdrukken gekocht van Ger Lataster. En nog niet zo lang geleden twee schilderijen van de Tilburgse schilder Jan Radersma, die alle mogelijke grote en kleine voorwerpen (met name hout) beschildert, veelal met natuurimpressies. De nadruk op donker met soms prachtige kleuraccenten.
Het mooiste schilderij (dat bij mij boven de bank hangt) is een doek van Marc Mulders. Een van de voortrekkers van de Tilburgse school waarvan hij nu geen deel meer uitmaakt. Het is typisch een Mulders, gebaseerd op de natuur. Het is door hem gemaakt in 2007, de periode waarin hij schilderde met veel verf en prachtige kleuren. Iedereen die bij De Pont komt kent zijn werk wel. Hij heeft nogal wat bloemen geschilderd en in mijn schilderij heeft hij delphiniums als uitgangspunt genomen. Maar het mooie is dat niet echt bloemen zijn geschilderd (zoals bijvoorbeeld zijn schilderijen met rozen). Je moet goed en lang kijken om de bloemen er in te ontdekken.
Hoe kwam ik erbij om dit schilderij te kopen? Er was een expositie van Marc bij Van Dusseldorp en in de benedenruimte hing dit schilderij. Elke dag dat ik naar huis ging zag ik dat schilderij daar hangen. Elke keer ben ik van de fiets afgestapt om door het raam naar het schilderij te kijken. Toen heb ik maar besloten het te kopen. Wie volgt ???
Marius de Jong
 

 

 

   
 
De Dansende Mens van Ans van Rijswijk
Ik zal mij even voorstellen als nieuw lid van de kunstkring. Mijn naam is Ans van Rijswijk, ben 63 jaar en heb de dansacademie gedaan. Momenteel werk ik nog als dans/drama docente bij een vmbo-school in Oudenbosch. Op mijn 50ste verjaardag kreeg ik een schilderij van Anna Reinders met als titel ‘de Dansende Mens’. Anna Reinders heeft jaren bij de Dansacademie Tilburg in een hoekje zitten tekenen. Ze zocht uit wat de danser beweegt en bezielt en Anna zoekt dan uit wat haar bezielt en beweegt. Het schilderij spreekt mij aan omdat het een wirwar van zoekende, beweeglijke lijnen is en zo ontstaat er een beeld. Het spreekt dus vanzelf dat ‘de Dansende Mens’ voor mij veel waarde heeft. Ik blijf zoeken naar de beweeglijke lijnen in mijn leven.
Ans van Rijswijk

 

 

 

 

Het houtskool boerke van Nicky Naaykens

De vader van mijn vader had voor de oorlog een kunsthandel in Den Haag waar hij meubels, beelden en schilderijen verkocht. Haagse School en aanverwante stromingen. Veel van deze kunst en curi-osa is in de oorlog geruild voor voedsel en - hoe vreselijk ook - vast wel eens gebruikt om de kachel te stoken. Mijn vader kreeg de liefde voor kunst dus al jong mee, maar door de crisis van de jaren dertig en de oorlog verdween de winkel van zijn vader geruisloos in de vergetelheid. Toch hing er bij ons thuis een pronkstuk aan de muur: ‘de aardap-pelrooiers’ in een barokke gouden krul-lijst. Een struise boerenwagen wordt eind 19e eeuw in de duinen bij Scheveningen volgeladen met vers gerooide aardap-pelen. Later hing er ook een heuse Pieck aan onze woonkamermuur, waarvan

mijn vader beweerde – zo heeft mijn herinnering het althans opgeslagen – dat de schets van Anton Pieck zou zijn. Ons welbekend van de Efteling waar ons gezin naast een jaarlijks uitstapje ook het veertig jarig huwelijksfeest van de ouders van mijn moeder vierde. Deze Pieck schetst in minder dan 50 grijstinten een boerke in de stijl van Vincent van Gogh, gezeten op een bankje voor een krakkemikkig boerenhutje; zoals er zovelen hebben gestaan op en rond de heidevelden in het Gooi. Mijn ouders hadden deze houtskoolprent gekocht in hotel Hamdorf in Laren, waar jaarlijks een ‘Salon’ werd georganiseerd.
Na het overlijden van mijn vader, inmiddels 24 jaar geleden, werd deze houtskooltekening aan mij beloofd. Vorig jaar was het dan zover: ik mocht dit ontroerende manneke mee naar huis nemen. Een dierbare herinnering aan mijn vader. Tot mijn verbazing las de handtekening Adr. Pieck in plaats van Anton Pieck. Via Google maakte ik kennis met deze Adri, de nicht van Anton. Hun vaders waren broers en gaven hun artistieke kinderen zelf teken- en schilderles. Via bol.com ontdekte ik een jubileumuitgave over leven en werk van Adri. Ze heeft haar leven lang gewoond in en rond het Gooi, waar ik zelf ben geboren en getogen. Daar heeft ze ook regelmatig haar werk tentoongesteld.
Online werd de waarde van zo’n houtskooltekening geschat op € 200,- en ook hier intrigeerde mij een verschil: mijn moeder suggereerde dat de schets misschien wel veel geld waard zou zijnM. En zo toog ik vorig jaar naar Kunst en Kitsch in Den Bosch, waar ik zonder problemen direct langs de eerste schifting kwam. De prentdeskundige raamde de tekening op € 300,-, maar bleek onbekend met Adri en haar eveneens creatieve zus Greetje. Dat piepkleine hiaatje in zijn bodemloze kennis heb ik met plezier opgevuld, een mooie ruil temidden van vele prachtige kunstwerken. Nu straalt het houtskoolboerke in mijn woonkamer, het heeft voor mij iets meditatiefs. Mijn moeder ging bij hem zitten als ze rust en troost nodig had. Dank je wel, Adri Pieck, voor zoveel ontroerende schoonheid!
Nicky Naaykens

 

 

 

Wat hangt er in huis bij Marianne Zantkuil en Ad van de Wereld
Bij ons is dat een van de werken van Piet van de Kerkhof: ‘Achtung’ heet het. Het is een dierbaar schilderij voor ons, ook een mooi schilderij. Geen frut-en-franje in het beeld, maar een kernachtig ‘verhaal'.Piet schildert zijn levensgeschiedenis steeds in archetypen.
Wat zie je hier in het schilderij? (Het meest rechtse schilderij op de foto). De bovenkant van een ladder. Weergegeven in zwart/bruinen, gestreken met spalterkwasten. Door de verf schimmert het geprepareerde doek. Op twee verschillende plaatsen zie je onder de donkere verf bloedrode horizontale strepen. De achtergrond is geschilderd en ‘geplamuurd’ met gedekte witten, ivoor- en roomkleurig. Binnen het witte deel zijn ook minieme hoogteverschillen in de aangebrachte verf. Op de enige in beeld gebrachte dwarslat van de ladder staat het woord ‘Achtung’. Dit heeft veel betekenissen: achting; opmerkzaamheid; aandacht; pas op of militair: geef acht; in orde. De afmeting van het schilderij is 145 bij
122 cm.

Wat roept het schilderij bij me op?
Het schilderij roept me aan. Het maakt me wakker. Aandacht / Pas op. Ik krijg een nieuw uitzicht als ik boven aan een ladder kom en uitkijk over het landschap: een nieuwe view over het komend leven? EN: Bij wat ik ga zien of mee zal gaan maken, daar is ‘Achtung’ van belang? Ik vind het werk symbolisch, prachtig van kleur, lijn en compositie in zijn eenvoud. Het ontroert me, ook door het gebruik van dat ene woord, die aanroep, ‘Achtung’! Als kijker wordt ik door de schilder aangeroepen. Ik ervaar het werk als eigen en oorspronkelijk. Piet schildert zijn thema’s in het leven, het uitkijken naar nieuwe ervaringen. Hij heeft hierbij af en toe een uitkijktoren nodig: de top van een ladder en dan ‘Opletten’ / ‘aandacht’ en ‘achting'; ‘in orde’.
Conclusie: Mooi hoe hij het leven vormgeeft met de obstakels en hulpstukken. Is dit onze opdracht als metafoor? IN IEDER HUISHOUDEN HOORT EEN LADDER TE STAAN? LET OP ALS JE BOVENAAN STAAT! IN ORDE! De ladder als metafoor: relativering van problemen in het leven. Mooie vormgeving. Het kijken naar dit kunstwerk maakt me rijker.
De kunstenaar drukt het ‘onzegbare’ uit. Ik heb er, vanuit mijn beleving woorden voor gezocht. Voor U, de lezer. EN...: daardoor weet ik nu nog beter waarom ik zo houd van dit schilderij.
Groetjes, Marianne Zantkuijl